Waterhardheid

Met de hardheid van water wordt de concentratie metaalionen bedoeld die in leidingwater aanwezig zijn. Veelal worden magnesium en calciumcarbonaat gemeten maar ook bicarbonaten en sulfaten kunnen de waterhardheid mede bepalen. Hard water heeft geen nadelige invloed op de gezondheid van mens of dier maar kan wel de werking van verwarmingselementen en zepen moeilijker maken.

In tegenstelling tot in Nederland waar men de hardheid van water graag uitdrukt in Dh (Duitse hardheid), prefereert men in België de Franse hardheid die wordt afgekort tot Fh. Beide eenheden geven echter de hoeveelheid kalk weer dat in het water aanwezig is. 1 Fh staat gelijk aan 0,56 Dh. Deze hoeveelheden staan weer gelijk aan 0,1 mmol per liter.

Wanneer het water te hard is ontstaat er calciumcarbonaat en eventueel ook magnesiumcarbonaat. Dit komt doordat de zouten (calcium en magnesium) een chemische reactie aangaan met het water wanneer men dit gaat verwarmen. De vaste stof die bij een dergelijke reactie ontstaat wordt in de volksmond vaak als ketelsteen betiteld. Doordat deze stof warmte vasthoudt kan er een moeilijkere overdacht van warmte plaatsvinden bij bijvoorbeeld een verwarmingselement waarop de vaste stof zich heeft afgezet. Men spreekt dan vaak van verkalking van het element.

Calcium en magnesium kunnen overigens ook een reactie aangaan met de vetionen die voorkomen in zeep waardoor er een neerslag ontstaat. Met andere woorden: ze verdwijnen uit het water/zeepmengsel en zorgen voor een grauwe neerslag bestaande uit kalkzepen. Wassen met hard water vereist het toevoegen van meer zeep voor een goed resultaat.